Op donderdag 7 januari 2015 heb ik een Sjamanisme therapie gehad. Ik had er er al veel over en van gelezen, maar daar bleef het ook bij.
Toen ik bij haar kwam, legde ze mee eerst uit wat Sjamanisme was en wat ze ging doen. Nu wist er er wel iets van (en met nadruk “iets”) maar dat was het dan zo'n beetje.
Ze gebruikte Palo Santo hout, dat ze dan zou aan steken en rondom mij zou laten gaan. De geur die dat met zich bracht, deed me denken aan wierookstokjes. Ik hou wel van de geur.
Daar zou ze met twee veren de aura nakijken. De ene veer was een witte veer, afkomstig van de Pelikaan (rechts). De andere veer was er eentje van een zeemeeuw (links), Nu, gezien mijn liefde voor de Indianen, hou ik ontzettend van veren. Ik heb er dan ook een paar in huis staan/hangen.
Als slot zou ze een ratel gebruiken om het af te sluiten.
Toen is rustig en ontspannen op een stoel zat, vertelde ze me dat ik mijn ogen kon sluiten, als ik dat wilde. Het was eigenlijk een beetje vreemd. Ik doe dat thuis graag, het ontspan me enorm, maar op een of andere manier knipperde mijn rechter oog. Ik zag ook bepaalde bewegingen als schaduw.
Het gevoel was een beetje onbeschrijfelijk voor me. Er gebeurde wel iets. Mijn bovenlichaam werd een beetje in elkaar gedrukt (anders kan ik het niet beschrijven – zoiets als een te strakke kleding stuk aan) En mijn rechter arm voelde weer pijn vrij. De pijn was een heel stuk minder. Geen pijn meer in mijn spieren en zo. En dat was sinds 2011 niet meer voor gekomen.
Later, toen de sessie klaar was, werd het een stuk pijnlijker. Vooral tussen schouder en oksel.
Het was een ervaring, die ik voor geen goud gemist willen hebben. Ik had dit al vele en vele jaren terug moeten doen. Heerlijk was dat. Het is allemaal een beetje onwerkelijk wat er de laatste jaren met me gebeurd. In 2011 heb ik een hersenbloeding gehad. Voor mij is dat gewoon een ongeluk geweest. Zelf de medici kunnen of willen staan een beetje voor een raadsel.
Er is veel informatie die ik allemaal opnieuw heb moeten zoeken. Ik wist het gewoon weer niet. Alle oude herinneringen kwamen en komen nog steeds naar boven. En in dat punt gezien, zie ik het allemaal heel goed. Ik kan ineens bepaalde dingen beschrijven, of zien, hoe het toen was. Maar ook als klein jongetje.
Van de eerste tien jaar van mijn leven heb ik nooit erg veel geweten. Dat was een zwarte bladzijde, zullen we maar zeggen. Maar nu zie ik ineens wel. Of ik er blij mee bent, is een andere zaak.
Vanaf de halve jaren 70 van de vorige eeuw, heb ik verschillende (ontspanning) therapieën gedaan. Dus ik heb altijd wel in dit soort wereldje gezeten.
Ik ben begonnen met het schrijven van dit stukje op 7 januari, een paar uur nadat ik de healing had gehad. Nu op 9 januari, is mijn lijf toch wel aan het veranderen. De pijn aan de rechter zijde van het lichaam is (nog) niet weg, maar is anders geworden. Ik merkte op 8 januari 's avonds, dat het lopen een stuk beter ging. Er waren zelf stukken, waarvan ik dacht, wat moet ik met een loop stok. Maar je loop er al zolang mee, dat het eigenlijk niet meer weg te denken is, voor me.
Op maandag 11 januari 2015, heb ik het gevoel dat het iets beter gaat. Ik bedoel, ik heb nog steeds pijn aan mijn rechter kant (de voetpijn is soms niet uit te houden) , maar de pijn in mijn knie is anders geworden. Lopen gaat een stuk gemakkelijker. Moet toch eens naar buiten, en dan proberen te gaan lopen, en dan zonder loop kruk.
Toch een gevoel wat ik al jaren niet meer gehad heb. Hopelijk zet het door. En kon ik hier nog op terug.
Comments